Döviz Kuru Politikası, Döviz Kuru Politikaları

İdeal durum döviz kurunun serbest olarak dalgalanmaya bırakılması halidir. Böyle bir durumda döviz kurunu iki şey belir­ler: (1) Ülkenin enflasyon oranı, (2) Yabana ülkelerin enflasyon oranları. 

Dışa açık bir ekonomide ekonomi politikasının belirlenme­sinde üç göstergenin birbiriyle ilişkisi önemlidir. Faiz, döviz ku­ru ve sermaye hareketleri. Eğer sermaye hareketleri serbest ise o takdirde ya faizi ya da döviz kurunu denetim altına almak mümkündür. Her ikisini birden denetleyen bir ekonomide ser­maye, sermaye hareketlerinin serbestliğinden yararlanarak dışa­rı kaçar. 

Enflasyonist ortamlarda döviz kurunu sabit tutarak ya da yerli paranın yabancı paralara karşı değerlenmesine izin verilerek para­nın iç değerinin fazla düşmemesi sağlanmaya çalışılabilir. Bu tak­dirde yukarıdaki açıklamalar ışığında faizlerin serbest kalması­na dikkat etmek gerekir. Nominal döviz kurunun reel döviz ku­rundan düşük olması halinde ithal malları ucuzlayacak demek­tir. Özellikle üretimi ithal hammadde ve ara mallarına dayalı olan ülkelerde nominal döviz kurunun reel döviz kurunun altında tu­tulması enflasyonla mücadele için yaygın olarak kullanılmaktadır. Döviz kuru çapası (nominal anchor) adı verilen bu uygulamada, nominal döviz kurunun reel döviz kurundan, yani beklenen enf­lasyondan düşük tutulması suretiyle ithal mallan ucuzlatılır ve do­layısıyla üretimin daha ucuz yapılmasına ve fiyatların denetlenme­sine çalışılır. 

Bu tür sabitlemeler uzun süreye yayıldığında ekonomide başka sorunlar (cari açığın genişlemesi gibi) ortaya çıkmaktadır. Bu ne­denle bu tür uygulamalar kısa tutulmak suretiyle serbest kur uygu­lamasına kısa sürede dönülmesi sağlanmalıdır.