Bu fonlar, yeni doğan petrodolar/eurodolar piyasaları yardımıyla uluslararası borç piyasasına aktı. Böylece başta ABD ile ilişkileri daha yoğun Latin Amerika ülke­leri biraz da enflasyona güvenerek- boğazlarına kadar borçlandılar. ABD bankaları bu Latin Amerika borçlarını sadece petrodolar fonlarıyla değil fakat ülke çapındaki bölgesel ve yerel bankaların küçük fonlarını sendikasyon kredileri yoluyla bir araya getirerek de finanse ettiler. Böylece Latin Amerika serüveni ülkenin her yanındaki mali kuruluşlar için çekici bir alan haline gelmişti. Çünkü diğer taraftan bakıldığında devletin örtülü teşviki eğer aksi bir olay olursa devletin devreye gireceğini ve banka-ları zor durumdan kurtaracağı izlemini bu bankalara veriyordu. Mevduat sigortası uygulaması da bankaların risk alma eğilimini artırdı. 1979’a gelindiğinde yeni FED başkanı Volcker süregiden enflasyon tehlikesini bertaraf etmek için şok bir sıkı para politikasına yöneldi. FED faiz oranlarını artırdı. ABD ekonomisini 1979’dan 1982’ye kadar sürecek ciddi bir durgunluğa girdi. ABD’de reel ve nominal faiz oranlarının hızlı artışının bir etkisi ABD Doları’nın değerinin de arması oldu. 1985 yılına kadar ABD Doları hızlı bir yükseliş içine girdi. Bu durum borçlu Latin Amerika ülkeleri için tam bir felaket oldu. ABD ve başka önemli merkez ülkeler durgunluk içindeydiler ve Latin Amerika’nın ihraç ürünlerine olan talepleri azalmıştı. Genel olarak durgunluk bu etkenin dışında da Latin Amerika’nın büyümesini engellemeye başlamıştı. Ve parasal daralma yüzünden Latin Amerika ülkeleri yeni borç bulamamaya başlamıştı –ki uzun zamandır aslında Minsky’nin tabiriyle bir cins Ponzi finans durumu içindey-diler. Mevcut borçları büyük ölçüde ABD Doları cinsindendi ve doların hızlı değer kazanmasıyla birlikte potansiyel kur riski gerçekleşmiş, borçları yerel paralar ve hat­ta başlıca merkez ülke paraları cinsinden de büyük bir hızla büyümeye başlamıştı. Sonunda 1982’de Meksika’da, çok geçmeden de diğer Latin Amerika ülkelerinde kriz patlak verdi. O zamanki tahminlere göre meselenin çapı çok büyüktü. Sadece ABD bankaları özelinde bile borcun çapının 600 milyar doları bulduğu söyleniyordu (Bruck, 1988: 353). Bütün bunların sonucu ABD’de büyük bankaların birbiri ardına zor duruma girmesi demekti. Üstelik payları az da olsa diğer büyük merkez ülke bankaları da Latin borcu vermişlerdi. Krizin 2007/8 krizi gibi küresel bir krize doğru yaygınlaşması an meselesiydi. Ancak ABD liderliğinde Batı dünyasının başlıca ban-kaları bir araya geldi ve krizi, hemen önleyemedilerse de köprü kredileri oluşturarak zamana yaymayı başardılar. 1989’a gelindiğinde ABD Hazine Bakanı Brady kendi adıyla anılan planı ile yeni bir adım attı. Borçların faiz oranları indirildi, anaparanın da önemli bölümü silinip atıldı. Üç önemli borçlu ülke Meksika, Venezüella ve Filipin-ler ile bu temelde anlaşıldıktan sonra diğer borçlu ülkeler de Brady Planı’na katıldı.

Krizde bankaların riskinin büyümesi sonuç olarak (zorunlu ve ihtiyati karşılık oranlarının, mevduat sigorta primlerinin yükselmesi gibi nedenlerle) bankaların kredi verme maliyetlerinin artmasına neden oldu. Bütün bunların bir sonucu olarak banka dışı finans kuruluşlarının maliyetleri daha düşük kaldı. Böylece o zamana kadar büyük bankalardan kredi alan şirketler başka kanallara ve bu arada sermaye piyasala­rından borsa aracı kurumları vasıtasıyla veya doğrudan borçlanma yoluna gittiler. Yani korkulan şey bir panik ile gerçekleşmedi ama daha tedrici olarak yine de ya­şandı. Bankacılık sektörü ve ekonomistlerin bu krizden çıkardıkları bir de ders –daha doğrusu yanlış ders vardı:

“ Aşırı AGÜ borçlarından doğan ciddi riskler borcun bankalarda yoğunlaşmış olmasını yansı­tıyordu. Eğer borç, tahviller şeklinde olsaydı ve kişi ve kuruluşların portföylerine dağılmış olsaydı sonraki borç ödenememesi durumu borçların banka sisteminde yoğunlaşmış olma­sından ötürü yaşanan, finansal sisteme yönelik risklere sebebiyet vermeyecekti. Evet, belki böylesi yaygın bir dağılım daha geniş çapta bir ödememe sıkıntısı (default) yaşanmasına neden olsa bile...” (Feldstein, 1991: 6)