Keynesgil İktisatta Para 

Keynesgil iktisadi yaklaşıma göre üretim ve istihdam düzeyini toplam talep belirler. Keynes'in Genel Teori adlı eserinde klasik iktisada yönelik dört farklı ana itiraz belirgindir. Birincisi cari reel gelir ile reel tüketim harcamaları arasında bağ kuran tüketim fonksiyonun varlığıdır. İkincisi Keynesgil iktisadın yatırımların belirleyicisi konusundaki görüşüdür. Keynes'in yatırım kuramı sermayenin marjinal etkinliğine dayanır.   Üçüncü  ayrım  Klasik miktar kuramına yönelik likidite tercihi  kuramıdır. 

Dördüncüsü  de  Keynesgil   iktisadın  fiyatlar  ve  ücretlerde  olası  katılıkları  kabul etmesidir.

Keynes'e göre toplam tüketimi belirleyen reel cari gelirdir. 

C = C(Y) 

Keynesgil tüketim fonksiyonunda Y'den C 'ye doğru bir nedensellik ilişkisi vardır. Fonksiyonda Y ile ifade edilen toplam gelir düzeyi cari bir değerdir. Tüketim düzeyi geçmişteki gelire veya gelecekte beklenen gelire bağlı olmayıp cari gelir düzeyine bağlıdır,

Gelir ile tüketim arasında doğru orantılı bir ilişki vardır, ancak gelir artıkça tüketim miktarı gelir artışından daha az artar. Gelirdeki artışın tüketimde meydana getirdiği değişiklik marjinal tüketim eğilimi olarak adlandırılır ve 0 ile 1 arasında bir değer alır. 

Klasik yaklaşım faiz oranı ile tüketim arasında bir ilişki kurarken, Keynesgil iktisadi düşüncede faiz oranındaki değişim tüketimin ana belirleyicilerinden değildir. Keynes " Genel Teori"nin 8. Bölümünde faiz oranındaki değişimlerin birbirine zıt etkiler yaratacağını ve bu etkilerin toplam sonucunun belirsiz olduğunu vurgular. Keynes burada faiz oranındaki değişmelerin yaratacağı ikame ve gelir etkilerini sezgisel olarak kavramıştır:

" Faiz oranlarının yüzde 5'ten yüzde 4'c düşmesi nedeniyle yaşam biçimlerini değiştirecek çok sayıda insan yoktur. Hepsi aynı yönde olmasa da dolaylı çok etki ortaya çıkabilir. ( Keynes 1936: 88 )". 

Keynes "Genel Teori" adlı eserinde faiz oranları ile zamanlar arası iskonto oranları arasında bir ayrım yapmaktadır. Iskonto oranı gelecekte yapılacak bir tüketimin cari tüketimle mübadele edilmesini sağlayan bir orandır. İskonto oranı ile faiz oranı aynı şey değildir fakat iskonto oranı faiz oranına yakınsar. Böylece modem makro iktisatta mevcut olan aktarım mekanizmasının toplam harcama üzerindeki etkisi Keynes'in Genel Teorisi'nde ikincil bir önemdedir. 

Toplam talebin ikinci bileşeni yatırımlardır. Keynesgil yatırım anlayışının Klasik teoriden farkı yatırım kararlarının sermayenin cari marjinal verimliliğine değil, gelecekteki beklenen getirişine bağlı olduğu düşüncesidir. ( Felderer ve Homburg, 2005:135) 

Sermaye malı satın almayı düşünen bir yatırımcı sermaye malı almak veya sermaye malı almaktan vazgeçip tahvil gibi faiz getirişi olan varlıklara yönelmek şeklinde iki seçeneğe sahiptir. Faiz oram bugünkü 1 TL ile gelecekte elde edebileceğimiz 1 TL arasında bir zaman değeri farkı meydana getirir. Gelecekte elde edeceğimiz bir miktar paranın bugünkü değerini hesaplamak için faiz oranı ile iskonto ederiz. Sermayenin marjinal verimliği ise sermaye malı alımlarımızın gelecekteki değerini bugüne indirgeyen bir iskonto oranıdır. Sermayenin marjinal verimliliği faiz oranı ile aynı anlama gelmemektedir, fakat faiz oranına yakınsayan bir değerdir. 

Yatırımcı sermayenin marjinal etkinliği ve onun fırsat maliyeti olan faiz oranını mukayese ederek sermaye yatırımı veya tahvil alımı yapacağına karar verir. Sermayenin marjinal etkinliği faiz oranından büyükse sermaye malı almak daha karlı bir seçenektir.