Bu dönemin vergicilik bakımından en önemli olayı 1950 yılında yürürlüğe giren Gelir Vergisi, Kurumlar Vergisi, Esnaf Vergisi Kanunları ile Vergi Usul Kanunudur.

Reform niteliğindeki bu düzenlemelerde Alman vergi sistemi örnek alınmıştır. Kazanç vergisi kaldırılarak  yerine gelir vergisi konulmuştur. 1950 yılı başında yürürlüğe giren bir   diğer   vergi   esnaf   vergisidir.   Esnaf   Vergisi   başarısız   olmuş   ve   1955’te kaldırılmıştır.

Dolaylı vergiler alanında da 1956 yılında önemli değişiklikler yapılmıştır. O güne kadar uygulanmakta olan muamele ve tüketim vergileri milli sanayinin gelişmesine mani olduğu ve vergi kaçakçılığını teşvik ettiği gerekçeleriyle kaldırılarak yerine 13.7.1956 tarih ve 6802 sayılı Gider Vergileri Kanunuyla dört yeni vergi ihdas edilmiştir. Bu vergilerin adları şöyledir: İstihsal vergisi, banka ve sigorta muameleleri vergisi, nakliyat vergisi ve PTT hizmetleri vergisi. Gider Vergileri Kanunu gerçek bir reform niteliğinde değildir. Çünkü dolaylı vergileri bir tek genel satış vergisi (ya da istihsal vergisi) metninde toplamak yerine, muamele vergisinin ilk maddelerden alınan bir istihlak vergileri derlemesi içine aktarılmasından ibaret kalmıştır. 1957’de Hususi Otomobil Vergisi kabul edilmiştir.

1960-1970 dönemi vergilerin sistematize edildiği bir dönemdir. 1963 yılında, Hususî Otomobil Vergisi Kanunu kaldırılarak yerine Motorlu Kara Taşıtları Vergisi Kanunu konmuştur. 1960-1970 arasını bazı maliyeciler “Vergi Reform Komisyonu dönemi” olarak adlandırmaktadır. 1950’de yapılan dolaysız, 1956’da yapılan dolaylı vergi reformlarını korumak, tamamlamak, ileri götürmek, değişen şartlara intibak ettirmek, yeni vergilerin bozulan taraflarını düzeltmek üzere uzman bir reform heyetinin devamlı ilmi çalışmalarına ihtiyaç duyulmuş ve bu misyonu ifa etmek üzere 1961 yılında İstanbul’da Vergi Reform Komisyonu kurulmuştur.

Dönem başında vergi gelirlerinin GSMH’ya oranı %12,8 düzeyinde idi. Aynı yıl dolaysız vergilerin GSMH’ya oranı %4,6 olurken, dolaylı vergilerin GSMH’ya oranı ise %8,2 düzeyinde gerçekleşmiştir. 1970’den sonra dolaylı ve dolaysız vergi arasındaki oransal farklılık kapanmaya başlamış ve 1975’de dolaysız vergiler dolaylı vergilerin yaklaşık bir puan üzerine çıkmıştır (%7,5 ve %6,6). 1979’daki %14,3 düzeyindeki vergi yükünün içinde dolaysız vergiler %8,5 değerini alırken dolaylı vergiler ise %5,8 olmuştur.

Servet vergileri geleneksel düşüşüne devam ederek dönem sonu olan 1979’da toplam vergi hasılatı içinde %0,88’e kadar gerilemiştir.

Tüketim vergilerinin 1951-55 arasındaki ortalama payı %45,5 iken bu pay dönem sonu olan 1976-79 arasında ortalama %27,6’ya gerilemiştir. 1973’den sonra tüketim vergileri oransal pay açısından gelir üzerinden alınan vergilerinin altına inmiştir.